Przemyslenia o milosci~Yoake

Ohayo!
A tak mnie dzisiaj wzielo na myslenie... o milosci... tak krotko... i nie mam sily juz przepraszac, ze post jest opozniony, no prawda jest taka, ze i tak czy siak bede sie opozniala z dodawaniem. Taki moj urok (jesli tak to mozna nazwac).

Milosc. Co to takiego?

Hmm... Wedlug mnie milosc to wspieranie sie z druga osoba, to pomaganie jej w trudnych wytuacjach, rozweselanie jej. To nie jest codziennie powtarzenie "kocham cie", ale droczenie sie, to nie jest codzienne ukazywanie wszystkim, ze jest sie para, ukrywanie sie... Milosc to po prostu radosc z powodu tego, ze druga osoba jest przy nas i cieszymy sie z powodu jej istnienia z zaakceptowaniem jej wszystkich wad.

Czy milosc jest potrzebna do bycia szczesliwym?

Z pewnoscia tak. Moze i milosc przynosi duzo bolu, ale bez cierpienia nie zaznalibysmy smaku radosci. Osoba, ktora kochamy (oczywiscie, gdy jest wzajemnosc) bedzie nam pomagala. Zawsze, gdy bedziemy tego oczekiwac. Ale nalezy wiedziec, iz ta druga osoba nie jest wszechwiedzaca i czasem nalezy po prostu powiedziec, ze ma sie jakis problem, albo ze nam cos nie odpowiada. Bo liczy sie szczerosc.

Homoseksualizm. Czy taka milosc jest mozliwa?

W sumie nie mam nic przeciwko homoseksualista, jesli milosc jest prawdziwa. Zrozummy, jesli ktos nie potafi zaakceptowac przeciwnej plci (np. dziewczyna zostala zgwalcona przez jakiegos mezczyzne, to sie nie dziwie, ze bedzie miala uraz do facetow), alebo naprawde zakochal sie w kims tej samej plci moze byc homo. To tak jak normalne pary tylko, ze sa to osoby tej samej plci. Jednak nie cierpie jak takie osoby robia to dla szpanu (bo jak zauwazylam robi sie to coraz bardziej modne). Tzn, caluja sie na widoku, obmacuja sie na kazdym kroku itp. Uwazam, ze trzeba miec we wszystkim umiar. 

No to już tyle! Przepraszam, jesli urazilam kogos tym co napisalam, ale chcialam wyrazic co czuje ^^ Do zobaczenia w nastepnym poscie!

~Yoake